ජීවිතය

ජීවිතය,
විටෙක...
ගලා යන ගඟකි.
තැනිතලා ඇත.
වංගු ඇත.
ජීවිතය
විටෙක...
සුලඟක් වැනිය.
‍යන්නෙ කොහාටද අපි ද නොදනිමු.
ජීවිතය
විටෙක...
අරුත් බර කවියකි.
අරුත් නොමැති කවියකි.
තෙරුම සිතා ගත නොහැකි කවියකි.
ජීවිතය...
අපි තේරුම් ගත යුතුද?
අපිට තේරුම් කල යුතුද?

මෙය මාගේ දෙවන ඉදිරිපත් කිරිමයි. ඔබගේ අදහස් මට වඩාත් ප්‍රයෝජනවත් වන බව ඉතා සතුටින් දැනුම් දෙමි.

තරුවක් හැර ගියා

ජිවිතයේ ඇති කරගත් ප්‍රශ්න එක්ක මා ජිවත් වෙනවා කියා සිතිමද පුදුමය. වෙදනාවෙන් සිටිය කාලයට වඩා සතුටින් සිටීමට  මම සිතුවෙමී. ඒ නිසාවෙන්නම මම අද ඔහු මුන ගැසිමට පන්සලට ආවෙමී.

"චානක..." මම කතා කලෙමි. නමුත් මා ඊට ටික වේලාවකට පෙර සිතුවේ මෙය පටන් ගන්නේ කෙසේද යන්නයි.

"සඳු" ඔහුද මා අමතුවේය.

"ඉතින්...... මොනවද හිතට දනෙන්නේ?.... හිතට සහල්ලුද?" චානක මගෙන් අසුවේය.


"ම්...ම්... ටිකක් විතර..." මම කීවෙමි.

"ඇයි මගෙන් ඈත් වෙන්න හැදුවෙ මගෙ කෙල්ලේ? මගෙන් වරදක් උනා ද?" ඔහු මගෙන් අසුවේය.

මේ ඔහු කතා කරන විධියයි. මගේ හිත ඔහුගෙන් ඈතට නොයන්නට හේතුවද ඔහුගෙ කතා ශෛලිය නිසවෙනි. නමුත් මා ගැන ඔහුට කියන්නෙ කෙසෙද යන්න මම තවම සිතමි. ඔහු දිගටම කතා කරගෙන ගොස් මා දෙස එක දිගට කොපමන වේලාවක් බලා සිටියද කියන්නත් මා නොදනිමි.මගේ ඇස් වලින් ගල ගිය කදුලු බිඳු මගෙ අත්ලට වැටුනු පසු මා පියවි සිහියට පැමිනියෙමි.

"ඇයි සඳු? මටවත් ඔයගේ වේදනව කියන්න අකමැති ඇයි? මම ඔයගේ කවුරුවත් නෙවෙයි ද?"

"අර බලන්න චානක අය්යා අහසේ තියෙන තරු..... එත් ඒවාට තනි තරු කියන්නෙ ඇයි? ම්... කියන්න බලන්න." මගෙ කතාව වෙනස් කිරිමට මෙන් ඔහුගෙන් ඇසුවෙමි. නමුත් කියන්න හදන්නෙත් මගේ ම කතාව බව දන්නෙ මම ම පමනි.

"අනේ සඳු........! ඔවා මම දන්නේ නැ... මම ඇහුව දේට උත්තර දෙන්න." ඔහු සැරෙන් මෙන් මගෙන් අසුවේය.

මට ඇඩුණි. කතා කර ගැනිමට නොහැකි වූ මා පන්සලෙන් පිටතට වේගයෙන් දිව ආවෙමි.




"ඔහොම ඉන්න.... ඔහොම ඉන්න.... දුවන්නෙපා සඳු" ඔහු වේගයෙන් දිව ඇවිත් මාව ඔහුගේ තුරුලට ඇද ගත්තේය. මට ඉන් මිදිමට වුනේ ද නැත. මිදිමට උත්සහ ගත්තෙද නැත.


"අනේ මට සමවෙන්න." මට කියගත හකි වුයේ එපමනකි. මා සිහි නැතිව ඇද වැටුනෙමි.


සිහිය එන විට මා සිටියෙ නිවසෙහිය. වුනු කිසි දෙයක් මතක් නොවුනු නිසා එ ගන මගෙ අතින් අල්ලන් සිටි චානක අය්යාගෙන් ඇසිමට උත්සහ ගත්දි කවුරුන් හෝ ඔහුට ඉස්තෝප්පුවට අඬ ගැසුවේය.


"අම්මේ.....අම්මේ...." මද වේලාවකින් මම අම්මාට අඬ ගැසුවෙමි.


"ඇයි මගෙ දුවේ.... ඇයි?" හිස අතගාමින් අම්මා අසුවාය.


මට හකිවුයේ ඉකි ගසා හැඬීම පමනි. ඒ සමගින් අම්මා ද හැඬුවාය. කිව යුත්තේ කුමක්ද? කලයුත්තෙ කුමක්ද යන්න කිසිවෙකුට සිතාගත නොහැකි මෙවන් අවස්ථාවක් මගෙ ජිවිතේදී හමු නොවිණී.


සිතුවෙ සතුටින් මගෙ චානක සමග ජිවත් විමටයි. නමුත්......සිදුවුයේ ජිවිතයෙන් සමුගන්නටයි.


කිසිදු කම්පනයක් ලබා නොගන්නයි කිය රෝහලෙන් පිටව එද්දි දොස්තර කියූ බව දන් මට මතක් වෙද්දී මා ජිවිතෙන් සමුගෙන යන්නට සූදනම් වී අවසන්ය.


එසේ එය වන්නට අත්තේ කෙසෙදැයි මට කෙනෙක්ගෙන් ඇසිමට වුවමනා උවත් කතා කර ගැනිමට මට නොහැකි විය.


අම්මා, මගේ චානක, මගේ පවුල අත හැර යාමට සිදු වී ඇති බව තෙරුම් ගියේ නිවසට පැමිනි දොස්තර ඇය කැමති දෙයක් ඇතිනම් ලබදෙන්න යනුවෙන් පවසමින් නිවසින් පිටවී යාමත් සමගය.




මේ වනවිට අම්මා චානකට සියලු දේම කිව අති බව දනුනෙ... ඔහු මා දෙස බල සිටි අයුරෙනි. මා තනි කර යන්නෙපා කියා ඔහුගෙ ඇස් දෙක ඔහු වෙනුවෙන් අයදී.


නමුත් එ බොඳ වුනු ඇස් අතරින් මට මගේ නැති උන තාත්තා ඇවිත් කත කරන බව පෙනේ.
හෘද රෝගය ගැන දැන ගෙන මාස 10කි. චානකට බොරුවක් කියා කොළඹ ආ හැටි සිහිනෙන් වගේ පෙනේ. මාස9ක් රෝහල් ගතව පැමිණ නිවසෙහි ජිවත් වුයේ සති 2කි. චානකගෙන් ඈතට යන්නට නොහැකිව හා මගේ අසනීපය ගැන කිසිවක් කිය ගත නොහැකිව මගේ සිතෙහි වු දුක මාගේ මරනයට හේතු වීමම පුදුමය. නැතිනම් ඇත්තටම අසනීපය නිසා මා මිය යන්නේ ද යන්න මගේ සිත විමසයි.


වේලව රාත්‍රී 10.45 බව ගුවන්විදුලිය පවසද්දී සියල්ලෝම මා වටා එක් රැස් විය.


හුස්ම ගැනීමට අපහසු වේගෙන එන බව මට දැනෙන විටම මගේ අම්මා මාව තුරුල් කර ගත්තාය.


"අනේ මට සමා.....වෙන්න.. " යන්තමින් කොඳුරා ගන්නට මට පුලුවන් විය. ඒ සැනෙකින් වාගෙම මා ජිවිතය අත හැර ගියෙමී.  

"පවසද්දි කොඳුරමින් පෙම් වදන්

හිඳ වෙල්තලා වේ.....

නොසිතුවෙමි...

හැර යන්න...

මේ දිවි තලාවේ...

                     සිදු වුවත් වෙන් වන්න

                   ඔබේ සෙනෙහසින්...   නොයමි කිසිදාක... 

                   හැරදමා...   මගේ සිතින්...